Haagspraak 2 jaar
Voordat we het helemaal vergeten even een kort berichtje over 2 jaar Haagspraak.
Omdat ik begin dit jaar ben gestopt met mijn hotel, zie ik een deel van de auteurs veel vaker dan daarvoor. Een aantal actieve auteurs ziet elkaar namelijk bijna wekelijks tijdens de Opûh Koffie. Uit die bijeenkomsten komt steeds ook weer inspiratie voor deze of gene post hier. Dat maakt dat de drang om een auteurs/vrienden van Haagspraak bijeenkomst te organiseren minder groot. Niettemin, als er belangstelling is voldoen wij graag aan de vraag.
Oeps. Het overkomt me weer eens: Ik druk op de publiceer knop in plaats van de bewaarknop voordat het artikel af is.
Beetje Statistiek
MH 17
Het neerhalen van vlucht MH 17 was een van de aangrijpendste gebeurtenissen van het afgelopen jaar.
Ik plaats hierbij twee foto’s ter nagedachtenis aan een stel en hun zoontje dat omkwam met nog een kindje en de moeder van de vrouw bij de ramp met MH17. Ik maakte deze foto’s een paar jaar geleden op de bruiloft van een broer van de man. Omdat ik de broer goed kende liep ik de hele dag rond en in de weg als reserve trouw fotograaf. Ik zal uitleggen waarom.
Ik was ook aanwezig bij het spektakel dat herdenking van het heengaan van deze familie vormde. Het was ergens in een grote plaats in Nederland in een groot gebouw. 800 tot 100 man en vrouw aanwezig schatte ik.
Ik heb eigenlijk moeite met het feit dat leed van anderen tot het voyeurisme van deze tijd leid en ervoor geëxploiteerd wordt. Ik wil daar eigenlijk niet aan bijdragen, bij voorbeeld door er hier een stukkie over te plaatsen.
De betrokken familie wilde zelf ook helemaal niet dat er zo’n grote herdenking in een groot gebouw kwam. Toch kwam de herdenking er wel. Hij was lang en pijnlijk. Een levensgrote selfie van het gezin vlak voor hun vertrek met de MH17 prijkte pontificaal op allerlei zichtplekken in het gebouw.
Ik ging door een hoestbui eerder het gebouw uit en trof daar een cameravrouw aan van een regionale omroep. Met haar praatte ik wat over het geheel en ik mopperde wat over het exhibitionisme en ramptoerisme dat in Nederland hoogtij viert. Zelfs als er een kat wordt overreden hangen er al verdorde bossen bloemen in de lantaarn. Deze dame wist ook dat de betrokken familie het spektakel helemaal niet had gewild, maar er door de reacties van de omgeving toch langzaam maar zeker aan toegegeven had. Stel je voor de vrienden en kennissenkringen van 4 gezinsleden en van (schoonmoeder) dat is een immense kring. Toespraken van burgemeesters van de plaatsen waar de betrokkenen woonden. De kleuterjuffen. Familieleden en vrienden en enkele vertegenwoordigers van hobby’s. De 2 en een half uur was gauw volgepraat. Bij het uitgaan van de herdenking zag ik vervolgens berustende en toch enigszins blije gezichten. Het helpt verwerken. Gedeelde smart is halve smart. Enzovoort.
Dus ondanks dat ik mezelf er te ver van zie af staan toch maar een paragraaf hier aan gewijd. Met name ook om te laten zien dat we er soms wel degelijk over nadenken wat we hier schrijven en soms gewoon niets schrijven. Soms staat er voor de dag alweer zo’n mooie post, dat ik denk: “Die wil ik nog niet verdringen door mijn gekrabbel”, want het kenmerk van een blog is dat een post naar onderen zakt. Bij iedere nieuwe post een eindje verder.
Aan de andere kant wil ik laten zien dat het laten rijpen van een onderwerp voor een post ook tot een redelijke post kan leiden en je niet altijd geneigd moet zijn iets maar helemaal niet te posten….Eens?
Tot slot. Waarom hier en nu? Omdat toen ik wat terug blikte op het blog een foto van een andere overledene naar voren kwam van een post die veel gelezen is, zie: Bye Bye Yolante
Door Happy Hotelier
