Zuiderstrand Theater (foto via This is The Hague)
Jochem Groenland, Wouter Hilhorst en Thijs Mauve hebben het Zuiderstrandtheater ontworpen. Op 25 september 2014, een jaar geleden nu, werd het met luide knallen oficieel geopend,
Tijdens de opening was het Spuiforum al afgeblazen en was er eigenlijk nog geen emplooi voor het theater dat de Dr Anton Philipszaal en het Lucent Danstheater gedurende de bouw van een nieuw combitheater aan het Spuiplein tijdelijk zou huisvesten. Het is een tijdelijk theater, voor 5 jaar gebouwd en dan zal het weer worden afgebroken. Ik denk dat het een langdurig tijdelijk theater wordt. De locatie is mooi. De openbaar vervoer verbinding lijkt in orde en er is een gigantische parkeerterrein. Vanuit de foyers heb je door prachtige grote ramen mooie vergezichten (helaas geen zicht op zee). Het voelt prettig. Het enige bezwaar dat ik heb is dat de stoelenrijen niet door een middenpad bereikbaar zijn. Gevoelig als ik ben voor snelle ontruiming bij calamiteiten ontbreekt dat eraan in het design. Verder is het strak, industrieel en sturdy. Oh ja en een tweede puntje van kritiek: Je kunt heerlijk hangend over de ballustrade in de pauze je drankje drinken, maar het gevaar bestaat dat je je drankje op iemands hoof een of twee trappen beneden je laat stuiteren en de gevolgen zullen dan niet te overzien zijn.
Ik bezocht het theater ter gelegenheid van één van de vier voorstellingen van Harde Handen.
Loes Luca als moderne Kniertje
Harde Handen
Is een vissersopera die het Zuiderstrandtheater in eigen beheer heeft ontwikkeld samen met met Theaterkoor Dario Fo en meer dan honderd Scheveningse zangers en zangeressen. De voorstelling is gebaseerd op Heijermans’ klassieker “Op Hoop van Zegen” en niemand minder dan Loes Luca speelt een rol van Kniertje, namelijk de Kniertje van nu. De kniertje van meer dan honderd jaar en die in een verzorgingstehuis zit en snedig zowel herinneringen ophaalt uit het verleden als snedig commentaar geeft op de (politieke) situatie van nu. In de opera zelf die door Kniertje als een soort flashbacks wordt gepresenteerd, wordt door de zangamateurs fantastisch gezongen. Het verhaal van de vrekkige reders waarvan er een waarschijnlijke een wrakke logger de zee opstuurt in een storm in de hoop dat hij vergaat en hij de verzekeringspremie kan opstrijken. Aan het einde van de voorstelling kreeg de cast een staande ovatie van een uitverkochte zaal en werd harde handen nog eens gezongen:
De voorstelling is slechts viermaal opgevoerd en dat is jammer, want hij is echt de moeite waard. Viermaal uitverkocht. Normaal knap ik wel eens een uiltje tijdens een voorstelling – Ik heb ooit een keer met een vriend luid zitten snurken in de keizerlijke loge van de Opera in Wenen – bij deze niet! Kippenvel krijg je ook omdat je hoort en ziet dat echte Scheveningers hier aan het zingen zijn en daar hoor je aan dat ze allemaal weten hoe het er echt aan toeging.
Nog een leuke anectdote: Tijdens de pauze wordt boven de trap een aantal mooie Zwart Wit foto’s op de witte wand geprojecteerd met vissers of vissersvrouwen en hun verhaal. Staat er naast mij een oudere heer met verweerde kop een foto van te maken met zijn smartphone en zegt met een grijns tegen mij: “Het komt niet elke dag voor dat je jezelf levensgroot op een muur geprojecteerd ziet!” Is het een van de geportretteerden:
en zie ook.
Bronnen bij de uitvoering weten te melden dat hopelijk harde handen in juni 2016 een paar maal in reprise gaat. Ik hoop het van harte en beveel het alsdan van harte aan!