Ik was te gast bij de officiële opening van de 45ste editie van IFFR, Het International Film Festival van Rotterdam.  Een lustrum met een koninklijk randje, want Koningin Máxima bezocht de opening officieel.
Als eerste een opmerking over de nieuwe directeur van het festival, Bero Beyer. Hij hield een, wel iets te lange, maar perfecte openings-toespraak. Eindelijk heeft het IFFR weer een gezicht! Dit in tegenstelling tot zijn directe voorganger waarvan ik destijds ook de Maidenspeech heb gezien. Dat was toen gewoon beneden peil. Zie hier een de VPRO interview met Bero.

Vervolgens een impressie van de openingsavond:

De opening zat Rotterdams goed in elkaar. Om 19.00 zaal open. Om 20.00 uur iedereen zitten in de zaal en om 20.10 kwam Maxima aan. Daarna de Maidenspeech van Bero.
Heel professioneel staan er twee achterwanden met het IFFR Tiger logo bij de ingang met daartegenover de pers. Wanneer je vroeg in de zaal gaat zitten zie je via het grote filmschermscherm wie er allemaal op zo’n opening afkomt. Hilarisch wordt het wanneer iedereen naar het scherm tuurt om de aankomst van de koningin te zien en  een stel nog net voor de koningin, maar te laat arriveert en de trappen op stuift. De zaal ligt plat.
De volgende foto heb ik van de IFFR site geplukt:

De film is een bezoek waard. Ik kan er eigenlijk niet veel over zeggen zonder de spanning of de plot prijs te geven. De zaal was zeer stil en keek ademloos naar prachtig camera werk. Halverwege had ik iets van “Nou, nu mag er wel wat actie komen, maar dat ligt ook aan mijn knie die ik na een half uur moet kunnen strekken, anders gaat hij op slot zitten”.

De film is gebaseerd op het boek “Nooit Meer Slapen” van W.F. Hermans.
Volgens kenners was het boek niet te verfilmen.
De Nos:

Regisseur Boudewijn Koole las het boek voor het eerst als 24-jarige en raakte geboeid. Bij herlezing zag hij er een film in. “Ik was 40 en op vakantie in Zweden. Daar maakte ik lange wandelingen door de toendra. Toen raakte het boek me op een andere manier”, zegt hij. “Ik doorzag de compositie meer, de diepere lagen van het vallen van de mens en weer opstaan, zichzelf niet kennen. En ik dacht: wat Hermans vervolgens doet in dat boek, kan ook met film.”

Volgde een periode van intensief onderhandelen met de zoon van W.F. Hermans. Dat is de strenge bewaker van het literaire erfgoed van Willem Frederik:

Ruprecht Hermans was niet meteen onder de indruk van wat Koole hem had geschreven: “Ik wil met de film naar Cannes en daarna een Oscar.”
Hermans jr. had geen hoge achting van Koole. Hij was gewend aan een respectabele man als Fons Rademakers (1920-2007), de regisseur die in 1963 dat andere meesterwerk van zijn vader, De Donkere Kamer van Damocles, had verfilmd tot Als Twee Druppels Water. Alles veranderde toen Koole in 2012 internationale waardering oogstte met Kauwboy.
De zoon en de regisseur vonden elkaar uiteindelijk in een Nederland-overstijgende ambitie: de verfilming van Nooit Meer Slapen moest een internationale productie worden. Hermans’ boek was al in meerdere talen verschenen en nu gaat het na al die jaren als arthouse-cinema de wereld over als Beyond Sleep. Voor de hoofdrol deden rond de dertig Britse acteurs auditie, maar uiteindelijk kwam Koole toch uit bij Reinout Scholten van Aschat.

Cannes of een Oscar. Het zou beiden zomaar kunnen volgens mij.
Kijk naar de trailer:


En dan een echte uitsmijter met een andere foto van de IFFR site:
De Rotterdamse collega van René Bom was er ook. Ik kon hem een beetje bekijken, maar hij is broos aan het worden. Zulks in tegenstelling tot zijn dag tegenvoeter, die bolle wangen begint te krijgen.